Blogs

Mijn adem stokt. Een tinteling gaat door mijn lijf.
Herken je dat, zo'n moment waarbij je vanuit het niets geraakt wordt?
Het is een doordeweekse dag, wat jaren geleden. Ik ben net gescheiden en onder mijn arm draag ik mijn ziel en in mijn lijf vechten verdriet en vrijheid om een plaats.
Ik sta in de beeldentuin van Rodin, de beeldhouwer, hartje Parijs. De tuin is stil en groen. Enorme beelden omringen mij.
 
Ineens dringt glashelder tot mij door dat ik dat ben. Dat beeld, die mens uit steen gehouwen. Met een gebutste kant, een ruwe beschermlaag. En ook een zachte kant, gevoelig.
Het leven vraagt beiden.
Mijn hand glijdt over het beeld. Rauw en gepolijst, kwetsbaar en krachtig.  Dat ben ik. Dat ben jij.
Langzaam kom je tevoorschijn, uit de schulp van het leven gekropen. Morgen uitbundig zichtbaar, vandaag schoorvoetend in de schaduw. Het maakt niet uit.
Je bent er.
 
Beeldhouwen is als masseren, jouw kern opdelven, lachen om je gedachten en weer gaan voelen.
 
Daar in die tuin, wordt mijn passie voor massage geboren!
 
Bij mij op de stoel of op de tafel mag je je ruwheid loslaten, je dikke winterjas tegen de kou van het leven uit doen.
Je hoeft even niets. Alleen maar te zijn. Als een beeld van Rodin je aan laten raken. Van buiten naar binnen, van je hoofd naar je gevoel.
Genieten van tijdloosheid.